Муаррифии тахтаи ивазкунандаи кӯдаконаи Ñайёр ва обногузар, ки барои иÑтифодаи берунӣ комил аÑÑ‚. Барои кӯдакони 0-1 Ñола тарҳрезӣ шудааÑÑ‚, ин матои пӯшонидашаванда барои волидон дар роҳ Ñк чизи ҳатмиÑÑ‚. Онро ба оÑонӣ кашед ва барои роҳати иловагӣ ба аробача пайваÑÑ‚ кунед. Ҳангоми иваз кардани Ð¿Ð°Ð¼Ð¿ÐµÑ€Ñ ÐºÓ¯Ð´Ð°ÐºÐ¸ худро тоза ва бароҳат нигоҳ доред.
Сарпӯши ивазкунандаи кӯдаки мо Ñк ҳалли ҳамаҷониба барои волидони Ñеркор аÑÑ‚. Тарҳрезии паймонаш интиқоли оÑонро фароҳам меорад ва онро барои мавридҳои гуногун беҳтарин мекунад. Ин матоъ бо маводи баландÑифат Ñохта шудааÑÑ‚, ки уÑтуворӣ ва муқовимати обро таъмин мекунад. МуноÑиб барои кӯдакони то 1 Ñола, он Ñатҳи тоза ва бехатарро иваз мекунад. Бо ҷайбҳои функÑионалӣ, ки ҳама ашёи кӯдаки шуморо бехатар нигоҳ медоранд, муташаккил бошед.
Тағироти памперÑро бо матои ивазкунандаи кӯдаки мо таҷриба кунед. МахÑуÑан барои иÑтифодаи берунӣ тарҳрезӣ шудааÑÑ‚, ин матои катшаванда қобили интиқоли иÑтиÑноиро пешкаш мекунад. Онро ба аробачаи кӯдаки худ ба таври қулай ваÑл кунед ва ҳама чизеро, ки ба шумо лозим аÑÑ‚, даÑÑ‚Ñ€Ð°Ñ ÐºÑƒÐ½ÐµÐ´. Ðмалии он бо фарогирии оқилонаи ҷайбҳои беруна ва дохилӣ барои нигоҳ доштани ашёи зарурии кӯдакон боз ҳам беҳтар мешавад. Ба ин матои боÑътимод ва гигиенӣ барои бароҳатии кӯдаки худ бовар кунед.