Яке аз бартариҳои муҳимтарини хондан қобилиÑти интиқол додани хонанда ба ҷаҳонҳо, замонҳо ва таҷрибаҳои гуногун мебошад. ÐовобаÑта аз он ки он таваÑÑути Ñк афÑонаи афÑонавии ҷолибе, ки дар галактикаи дур ҷойгир аÑÑ‚ Ñ‘ порчаи ғайрифантаÑтикӣ дар бораи рӯйдодҳои таърихӣ, хондан уфуқҳои моро ваÑеъ мекунад. Он моро бо фарҳангҳо, ғоÑҳо ва ÑÒ³ÑоÑоте, ки мо ҳеҷ гоҳ дар ҳаёти ҳаррӯзаи худ дучор намешавем, ÑˆÐ¸Ð½Ð¾Ñ Ð¼ÐµÐºÑƒÐ½Ð°Ð´. Бо ҳар Ñаҳифа варақ задан, ақли мо Ñафар мекунад ва фаҳмиши мо дар бораи ҷаҳон ваÑеъ мешавад.
Хондан танҳо Ñк фаъолиÑти ғайрифаъол неÑÑ‚; майнаро фаъолона ба кор меандозад, вазифахои маърифатиро муÑтахкам мекунад. Вақте ки мо калимаҳо ва маънои онҳоро фаҳмем, мо захираи луғат, малакаи забон ва тафаккури таҳлилии худро такмил медиҳем. Ғайр аз он, ғарқ шудан ба Ò³Ð¸ÐºÐ¾Ñ Ð±Ð° мо имкон медиҳад, ки ÑÒ³ÑоÑоти бешуморро ÑÒ³ÑÐ¾Ñ ÐºÑƒÐ½ÐµÐ¼. Мо бо қаҳрамонҳо ҳамдардӣ мекунем, ҳаÑҷонбахши Ñаргузаштҳоро ÑÒ³ÑÐ¾Ñ Ð¼ÐµÐºÑƒÐ½ÐµÐ¼ ва ҳатто дар бораи Ñаволҳои амиқи фалÑафӣ фикр мекунем. Ин ҷалби ÑмотÑионалӣ на танҳо зеҳни ÑмотÑионалии моро баланд мебардорад, балки инчунин барои дарки амиқтар дарки равонии инÑон кӯмак мекунад.
Дар ҷаҳони боÑуръати имрӯза ёфтани лаҳзаҳои ором метавонад душвор бошад. Хондан аз ғавғои ҳаёти ҳаррӯза раҳоӣ медиҳад. Гирифтани худ дар Ñк ҳикоÑи ҷолиб Ñ‚Ð°Ð½Ð°Ñ„Ñ„ÑƒÑ Ð°Ð· ташвишҳои ҳаррӯзаро таъмин мекунад ва ҳамчун Ñк шакли мулоҳиза амал мекунад. Таҳқиқоти Ñершумор нишон доданд, ки хондан, ҳатто барои чанд дақиқа, метавонад Ñатҳи ÑтреÑÑро ба таври Ð½Ð°Ð·Ð°Ñ€Ñ€Ð°Ñ ÐºÐ¾Ò³Ð¸Ñˆ диҳад. Табиати ритмикии хондан, дар ÑкҷоÑгӣ бо мундариҷаи ҷолиб, ақлро ором мекунад ва онро ба Ñк фаъолиÑти комил барои иÑтироҳат табдил медиҳад.